Είναι γνωστό ότι το στρες των γονέων κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών τους είναι καταλυτικό για την μετέπειτα εξέλιξή τους. Με μια μελέτη με επικεφαλής τον καθηγητή ιατρικής γενετικής Μάικλ Κόμπορ του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και του Ινστιτούτου Ερευνών για το Παιδί και την Οικογένεια, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Child Development, η γνώση αυτή που μας έχει δώσει κυρίως η επιστήμη της Ψυχανάλυσης, της Ψυχολογίας, της Κοινωνιολογίας και συναφών επιστημών αποδεικνύεται τώρα και μέσω της επιστήμης των γονιδίων.
Το στρες αυτό μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο ψυχικά, αλλά και γονιδιακά τα παιδιά, καθώς τους αφήνει αποτυπώματα διαρκείας στο ίδιο τους το DNA. Πρόκειται για τη μεθυλίωση, που αποτελεί κεντρικό συστατικό της επιγενετικής, δηλαδή της τροποποιημένης έκφρασης των γονιδίων ενός ανθρώπου μετά τη γέννησή του, υπό την επήρεια του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντός του. Κατά την μεθυλίωση, μια χημική ομάδα προσκολλάται σε τμήματα του DNA, λειτουργώντας ως «διακόπτης» που μεταβάλλει την έκφραση και δράση ενός γονιδίου.
Οι ερευνητές μελέτησαν δείγματα DNA από παιδιά και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερο ήταν το στρες (κατάθλιψη, οικογενειακό άγχος, οικονομικά προβλήματα κ.α.) μεταξύ των γονέων κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια ζωής ενός παιδιού, τόσο μεγαλύτερο ήταν το ποσοστό μεθυλίωσης στο γενετικό κώδικά (DNA) του, όταν πια το παιδί ήταν έφηβος.
Η επιγενετική έρχεται να επαναπροσδιορίσει τις αρχικές εντολές που περιέχει ο γενετικός κώδικας ενός ανθρώπου κατά τη γέννησή του, χάρη στην κληρονομικότητά του. Φαίνεται πως το άγχος της μητέρας παίζει μεγαλύτερο ρόλο, όταν αυτό υπάρχει κυρίως κατά τη νηπιακή ηλικία και ιδιαίτερα κατά το πρώτο έτος της ζωής τους. Αντίθετα, η επιγενετική επίδραση του πατέρα φαίνεται να είναι μεγαλύτερη κατά την μετα-νηπιακή ηλικία του παιδιού, δηλαδή στον τρίτο ή τέταρτο χρόνο της ζωής.
Σχολιάστε το άρθρο