Για μια ακόμη φορά η κοινωνία μας αναζητεί την ισορροπία της τραβώντας τα μέλη της από τη μια άκρη στην άλλη. Δίνουμε υπερβολική αξία στο χρήμα, στη φήμη, στο επάγγελμα και αναγκαστικά τοποθετούμε την πνευματικότητα στην αντίθετη πλευρά. Θεωρούμε πνευματικό άτομο κάποιον που είναι αναγκαστικά φτωχός, χωρίς κοινωνικό κύρος και συνήθως απαλλαγμένος από όλα τα υπάρχοντά του. Πόσο αυτό μπορεί να διαφέρει από την πραγματικότητα; Είναι δυνατόν να μας αντιπροσωπεύει μια τέτοια απλούστευση;
Πιστεύω πως οδηγούμαστε σε τέτοιες απόψεις, γιατί αισθανόμαστε ένοχοι για τον κόσμο μας. Αναγνωρίζουμε πως οι πόλεμοι, η δυστυχία, η πείνα και η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα ενός πολιτικοκοινωνικού συστήματος που κατευθύνει τους ανθρώπους στις υλιστικές αξίες που μπορούν να διαχειρίζονται και ν’ απολαμβάνουν οι λίγοι εις βάρος των πολλών. Αυτή η αντίληψη μας φθάνει σε σκέψεις να πουλήσουμε τα πάντα, να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας και να φύγουμε μακριά, σαν να μην έχουμε άλλη λύση. Όμως η απόδραση από έναν τέτοιον εγωιστικό υλισμό θα μπορούσε να γίνει με την εσωτερική ισορροπία.
Όλα τα γεγονότα είναι και αυτά μια πλευρά της πραγματικότητας. Τα υποατομικά στοιχεία, τα άτομα, τα μόρια, τα κύτταρα, τα βουνά, οι πλανήτες, τ’ άστρα, το ίδιο μας το σώμα είναι υλικές εκφράσεις της ύπαρξης. Η αγάπη, η συμπόνια είναι πνευματικές εκφράσεις της ύπαρξης. Όταν οι υλικές, ψυχολογικές και πνευματικές διαστάσεις ενός ατόμου βρίσκονται σε ισορροπία, η ζωή γίνεται φυσική, δηλαδή ευχάριστη, εύκολη, άνετη, αβίαστη και διαισθητικά σωστή.
Όταν κάνουμε φυσική ζωή μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε πνευματικά στο επίπεδο που εσφαλμένα πιστεύουμε, ότι ανήκει μόνον στους πλέον ταπεινούς και αγνούς θνητούς. Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε πρόσβαση σε μια ανώτερη πνευματικότητα αρκεί να διατηρούμε την ισορροπία στα τρία επίπεδα.
Αυτή η ισορροπία κινδυνεύει λόγω των δυσχερειών που βρίσκουμε μπροστά μας. Την ήρεμη ζωή την διασπούν συνεχώς ταλαιπωρίες, δυσκολίες, κόποι, ασθένειες που προέρχονται συνήθως από διάφορες αιτίες. Οικονομικά προβλήματα, δυσκολίες στο γάμο, στην δουλειά, ένα αίσθημα κενού μπορεί να είναι μερικές απ’ αυτές.
Όλοι ζούμε ταυτοχρόνως στο υλικό το ψυχολογικό και το πνευματικό επίπεδο και όταν μια ανισορροπία εμφανίζεται, είναι μάταιο ν’ αναζητούμε την αιτία έξω απ’ εμάς. Ο κόσμος της απόλυτης ελευθερίας και ευδαιμονίας βρίσκεται μέσα μας: είναι ο ανώτερος εαυτός μας. Είναι το «κομμάτι» μας που είναι απόλυτα εναρμονισμένο με το σύμπαν.
-Είμαστε μαγικά, πανίσχυρα πλάσματα.
-Είμαστε τα προικισμένα παιδιά της εξέλιξης.
Ό,τι πραγματικά επιθυμούμε μπορεί να πραγματοποιηθεί.
-Είμαστε ενεργητικοί κάτοικοι του φυσικού κόσμου, δημιουργοί συγκεκριμένων σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων που μας φέρνουν ανάλογα αποτελέσματα.
Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον ανώτερο εαυτό μας και αναγνωρίζουμε το σκοπό της ζωής μας, νοιώθουμε απέραντη ικανοποίηση και βιώνουμε την πραγματική ελευθερία των άπειρων πιθανοτήτων. Ο εαυτός μας τότε έχει μεγαλύτερη ικανότητα υπολογισμών, είναι πιο σωστός, ακριβής και μεθοδικός από εκείνον της λογικής σκέψης. Όταν συνδεόμαστε μ’ αυτόν τον διαισθητικό εαυτό μας βλέπουμε πίσω από τα πράγματα και έχουμε τις πιο σωστές αντιδράσεις σ’ όλες τις καταστάσεις. Εδώ, βρίσκεται η ικανότητα να ζήσουμε μια ζωή απολύτως επικεντρωμένη στο παρόν.
Οι ερωτήσεις που κάναμε σαν παιδιά όπως,
– Που ήμουν πριν γεννηθώ;
– Τι θα γίνει όταν πεθάνω;
– Τι είναι η ζωή;
– Υπάρχει θεός; – Πως είναι; έπαιρναν ελάχιστες απαντήσεις από τους γονείς μας. Σιγά-σιγά καθώς μεγαλώναμε, τα προβλήματα της καθημερινότητας που άμεσα έπρεπε να αντιμετωπισθούν παραμέρισαν αυτές τις σημαντικές αξίες της ζωής σε δεύτερη μοίρα. Η πραγματικότητα μας βοηθάει να βάζουμε την πνευματική μας ζωή στην άκρη, πιστεύοντας πως θα έρθει η ημέρα που κάποια φαινομενικά αδύνατη αλλαγή θα μας οδηγήσει σ’ ένα ανώτερο επίπεδο.
Εδώ, ο ανώτερος εαυτός μας στα σιωπηλά κενά ανάμεσα στις σκέψεις, μας ψιθυρίζει ότι υπάρχει. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να σιωπήσουμε. Μόνο τότε θ’ αντιληφθούμε τον κοσμικό εαυτό μας.
Η πνευματικότητα είναι πρακτικό ζήτημα, μπορούμε να μιλάμε γι αυτήν μόνο όταν διαπερνάμε τα φυσικά φαινόμενα. Είμαστε συνήθως εγκλωβισμένοι στην πίστη ότι η ύλη είναι πραγματική και οι άυλες δυνάμεις, μη πραγματικές.
Κάνουμε δεκτό, αυτό που οι αισθήσεις μεταφέρουν στον εγκέφαλο και αυτό που αντιλαμβάνεται ο νους, ενώ γνωρίζουμε πως είναι μια ψευδαίσθηση. Ο ανώτερος εαυτός μας είναι η ζωογόνος δύναμη της ίδιας της ζωής μας και βρίσκεται πολύ πέρα από την σφαίρα της λογικής σκέψης.
Μπορεί να υπολογίζει και ν’ αντιδρά στα πάντα σχετικά με την ύπαρξή μας στο χωροχρόνο. Μπορεί λοιπόν να συμμετέχει ο ανώτερος εαυτός μας στην καθημερινή πραγματικότητα;
Είμαστε τελικά απέραντα ή πεπερασμένα όντα, παντοδύναμοι ή αδύναμοι, συνδεδεμένοι με ολόκληρο το σύμπαν ή απομονωμένοι σε μια συμπαγή σφαίρα που περιστρέφεται γύρω από ένα αστέρι;
Ας ξεκινήσουμε με την αναζήτηση των απαντήσεων στα ερωτήματά μας από την πιο περιοριστική από τις τρεις αντιλήψεις μας: την ύλη (οι άλλες δύο είναι ο χώρος και ο χρόνος).
Το σώμα μας είναι στέρεο, μπορούμε να το δούμε, να το πιάσουμε, να το μυρίσου-με. Η σύγχρονη φυσική μας λέει όμως ότι το σώμα μας και κάθε υλικό σώμα, υγρό, στέρεο ή αέριο είναι φτιαγμένο από άτομα.
Τα άτομα είναι μικροσκοπικά σωματίδια που περιφέρονται σε τεράστιους κενούς χώρους με την ταχύτητα του φωτός. Είναι κύματα ενέργειας και όχι αντικείμενα υλικά. Το 99,9999% από το σώμα μας, αλλά και κάθε υλικό αντικείμενο που αποτελείται από άτομα είναι κενός χώρος. Όμως και το 0,0001% που βλέπουμε σαν ύλη είναι επίσης κενός χώρος. Η ύλη είναι μια αυταπάτη, ένα δημιούργημα των αισθητηρίων εμπειριών μας.
Τι είναι όμως αυτός ο κενός χώρος που δημιουργεί ολόκληρη την ύπαρξη; Είναι ξεκαθαρισμένο ότι η βασική πρώτη ύλη του σύμπαντος δεν είναι υλική. Το άτομο που αποτελεί τη βασική μονάδα της ύλης δεν είναι μια στερεή ουσία, είναι ένα κενό διάστημα. Είναι όμως κάτι άδειο ή μήπως είναι η αρχή, η μήτρα της δημιουργίας. Μήπως είναι ένα «σκεπτόμενο» κενό; Είναι μια ακατάπαυστα κινούμενη κβαντική σούπα.
Ο ανώτερος εαυτός μας ανήκει στο χώρο της πνευματικής διάστασης, επηρεάζει αυτήν την κβαντική σούπα και μοιάζει με μάγο που μπορεί να εκπληρώσει κάθε επιθυμία του απλά επειδή την έχει.
Αυτό το σκεπτόμενο κενό δημιουργεί ολόκληρη την ύπαρξη από την ύλη μέχρι την ενέργεια και από το χρόνο μέχρι το χώρο. Αν κομματιάζαμε το σώμα μας μέχρι να φθάσουμε σ’ ένα κύτταρο, μόριο, άτομο υποατομικό επίπεδο (κβάντο) το μόνο που θα απομείνει τελικά είναι δέσμες ενεργειακών δονήσεων.
Απλά οι νευρικοί υποδοχείς του σώματος συλλαμβάνουν αυτές τις ενεργειακές δονήσεις και τις μετατρέπουν σε όραση (εικόνα), ήχο, αφή κ.λπ. Η αντίληψη του σκληρού, υγρού, κρύου, ξινού κ.λπ. είναι ένα τέχνασμα των αισθήσεων. Αυτή λοιπόν είναι μια διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα, όπου δείχνει πως γεννάται από την πνευματικότητα.
Γι αυτό αναφέρω τον ανώτερο εαυτό ως ένα Μάγο, που επιδρώντας στην πνευματική διάσταση δημιουργεί την πραγματικότητα που θέλει.
Έτσι, προσδοκώντας το ακατόρθωτο, απραγματοποίητο, απίθανο, διευρύνουμε τα όρια μας και δίνουμε νόημα στη ζωή μας, δηλαδή στην πραγματικότητά μας.
-του Παναγή Μεταξάτου, Καθηγητή Μεθόδου Silva
Σχολιάστε το άρθρο